خودکارآمدی و فشار مراقبتی مراقبان عضو خانواده سالمندان مبتلا به آلزایمر در تهران

اهداف: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع همبستگی است که با هدف کلی تعیین خودکار آمدی و فشار مراقبتی و بررسی ارتباط آن ها در مراقبین عضو خانواده سالمندان مبتلا به آلزایمر مقیم در منزل شهر تهران، در سال 1384 انجام پذیرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعه 81 نفر از مراقبین عضو انجمن آلزایمر ایران بودند. ابزار جمع آوری داده ها پرسش نامه مشتمل بر اطلاعات فردی؛ سنجش خود کار آمدی و فشار مراقبتی مراقبین عضو خانواده بود. یافته ها: یافته ها نشان داد اکثریت واحدهای مورد مطالعه را زنان 60 درصد، با نسبت همسری 56 درصد، متاهل 64 درصد، در سطح تحصیلات سیکل 39 درصد، خانه دار 55 درصد که با سالمند تحت مراقبت در یک خانه به سر می برند (52درصد) تشکیل می داد. 45 درصد این واحدها برای ارائه مراقبت آموزش رسمی نداشتند و 53 درصد نیز از ارایه مراقبت به سالمند خود راضی بودند این در حالی بود که 36 درصد آنان سلامت خود را بد ارزیابی نموده و 35درصد نیز مدعی ابتلا به اختلالات روان بودند. مهم ترین نیاز مراقبتی مراقبین را نیاز به آموزش تشکیل دادته و از نظر آنان اولین اولویت مراقبت دهی به سالمندانشان حمایت و مراقبت روحی و روانی، و به ترتیب در درجات بعدی حمام دادن و رعایت نظافت بیمار قرار داشت. میانگین خودکارآمدی 66.96 (106-29) و فشار مراقبتی 39.43 (65-17) محاسبه شد. این دو متغیر با هیچ یک از متغیرهای منظور در مشخصات فردی مرتبط نبود و بین دو متغیر همبستگی معنی دار 0.539 با p=0.01 برقرار بود. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که دو متغیر خودکارآمدی و فشار مراقبتی مفاهیمی کاملا فردی بوده و به برآورد و ادراک کلی فرد از خود بستگی دارد. از سوی دیگر اگر چه مراقبت از سالمند مبتلا به آلزایمر امری استرس آور محسوب می شود. لیکن ارزیابی مراقبین از این استرس به گونه ای نیست که مراقبین، آن را غیر قابل رویارویی تعبیر کنند. به طوری که میانگین در حد متوسط فشار مراقبتی و ارتباط مثبت آن با احساس خودکارآمدی نشان دهنده تعبیر بالنسبه مثبت مراقبین از استرس مراقبت می باشد. یافته های این مطالعه با یافته سایر محققین در حوزه مراقبت همخوان بود.